Łokieć golfisty to zapalenie okostnej na kłykciu przyśrodkowym kości ramiennej
Łokieć golfisty – przyczyny
Zapalenie okostnej na kłykciu przyśrodkowym kości ramiennej, powstaje w wyniku przeciążenia mięśni grupy przedniej przedramienia.
Szczególnie dotyczy to:
- mięśnia nawrotnego obłego,
- mięśnia zginacza promieniowego nadgarstka,
- mięśnia zginacza łokciowego nadgarstka.
Mięśnie te są szczególnie narażone na przeciążenie przy czynnościach związanych z wykonywaniem zgięcia w nadgarstku i łokciu z dodatkowym ruchem pronacji przedramienia. Do tego typu zaburzeń dochodzi często u osób rozpoczynających grę w golfa dlatego schorzenie to nosi nazwę „łokieć golfisty”. Powtarzające się urazy oraz mikrourazy przyczepu mięśniowo – ścięgnistego nadkłykcia przyśrodkowego kości ramiennej prowadzą do stanu zapalnego, a następnie entezopatii. Z zespołem bólowym łokcia golfisty występuje w 50% neuropatia nerwu łokciowego.
Łokieć golfisty – objawy
Początkowo występuje tzw. „ból łokcia”, a dokładnie przedziału przyśrodkowego stawu łokciowego lub okolicy nadkłykcia przyśrodkowego kości ramiennej. Ból jest nasilający w trakcie wysiłku, z czasem pacjent może odczuwać tkliwość i ból przy ucisku.
Pacjenci z zespołem łokcia golfisty odczuwają szczególnie dolegliwości bólowe podczas zginania nadgarstka oraz pronacji przedramienia. Charakterystyczne jest, że pacjent zgłasza objawy bólowe przy zwykłym przywitaniu się za pomocą uściśnięcia dłoni.W postaci ostrej występuje wzmożone i bolesne napięcie mięśni przyczepiających się do nadkłykcia przyśrodkowego. W przypadkach zaawansowanych w obrazie rentgenowskim obserwuje się nasilone odczyny okostnowe w okolicy dalszej nasady kości ramiennej.
Łokieć tenisisty – dowiedz się więcej !
Łokieć golfisty – rehabilitacja oraz zabiegi fizjoterapeutyczne
Kompleksowe postępowanie fizjoterapeutyczne powinno obejmować kinezyterapię, terapię manualną, taping, masaż i fizykoterapię. Terapię należy przeprowadzać nie tylko w miejscu występowania bólu, ale również w obrębie tkanek, które mogą pośrednio lub bezpośrednio wpływać na zwiększenie napięcia spoczynkowego mięśni grupy przedniej przedramienia i przez to utrudniać lub uniemożliwiać ich rozluźnienie.
Zastosowanie czynników fizykalnych powinno być dostosowane do wieku pacjenta i tolerancji oraz aktualności symptomów.
Fizjoterapeuci chętnie wykorzystują następujące terapie:
- Ultradźwięki oraz fonoforezę z NPLZ,
- Elektroterapię (prądy średniej częstotliwości, TENS, mikroprądy),
- Krioterapię miejscową,
- Światło widzialne spolaryzowane,
- Fala uderzeniowa,
- Laseroterapię.
