Niestabilność przednia stanowi najczęstszy typ niestabilności stawu barkowego. Może być spowodowana przez zwichnięcie urazowe lub sumujące się mikrourazy.
Niestabilność stawu barkowego – przyczyny
Niestabilność przednia stanowi najczęstszy typ niestabilności stawu barkowego. Może być spowodowana przez zwichnięcie urazowe lub sumujące się mikrourazy.
Leczenie zachowawcze po nastawieniu potwierdzonym radiologicznie, obejmuje unieruchomienie. Czas trwania takiego unieruchomienia zależy od wieku pacjenta, od 3-4 tygodni u młodszych pacjentów poniżej 20 lat, do 2 tygodni powyżej 40 lat.
Po zakończeniu unieruchomienia celem rehabilitacji odtworzenie funkcji barku. Uśmierzenie bólu i usprawnienie krążenia uzyskuje się dzięki zastosowaniu wymienionych poniżej czynników fizykalnych.
Niestabilność stawu barkowego – terapia
- zimno (okłady z pokruszonego lodu, kriożele) w okresie silnego bólu lub po ćwiczeniach,
- pole elektromagnetyczne niskiej częstotliwości – magnetoterapia,
- światło widzialne spolaryzowane białe lub fotokoloroterapia światło niebieskie,
- ultradźwięki lub fonoforeza – stopniowe zwiększanie dawki dostosowane do możliwości obciążeń termicznych tkanki (najmniejsze w fazie rozrostu – proliferacji, największe w fazie remodelowania), szczególnie przed ćwiczeniami,
- pole elektromagnetyczne wielkiej częstotliwości – stopniowe zwiększanie dawki dostosowane do możliwości obciążeń termicznych tkanki (najmniejsze w fazie rozrostu -proliferacji, największe w fazie remodelowania), szczególnie przed ćwiczeniami,
- laseroterapia – laseroterapia biostymulacyjna lub laser wysokoenergetyczny,
- kriostymulacja,
- prądy TENS, prądy średniej częstotliwości, mikroprądy .
Leczenie operacyjne jest wskazane dla pacjentów u których nie można odprowadzić zwichnięcia, ze złamaniami guzków z przemieszczeniami lub ze złamaniami krawędzi panewki. Kandydatami do leczenia operacyjnego są również pacjenci, u których dochodzi rocznie do 3 lub więcej nawrotów zwichnięcia w trakcie odpoczynku lub we śnie. Wskazaniem względnym do zabiegu operacyjnego są pacjenci w młodym wieku, a zwłaszcza sportowcy.
Do celów rehabilitacji pooperacyjnej należą:
- zachowanie operacyjnie skorygowanej stabilności,
- stopniowe przywracanie pełnego,
- funkcjonalnego zakresu ruchu,
- wzmacnianie stabilności dynamicznej,
- powrót do aktywności codziennej i sportowej.
Więcej artykułów na temat BARKU znajdziesz na naszej stronie:
- Laseroterapia wysokoenergetyczna w leczeniu zapalenia kaletki podbarkowej
- Zespół ciasnoty podbarkowej
- Uszkodzenie stawu barkowo – obojczykowego
- Zamrożony bark – zarostowe zapalenie torebki stawowej
- Zespół bolesnego barku – PHS, ,,zimny bark”
